DE MOOISTE SCHAPENVACHTJES EN KLEDEN OP EEN RIJ
Ik ben geen koukleum. Nee, echt waar. Vroeger als klein meisje verklaarde mijn moeder (en anderen) me al voor gek wanneer ik ’s winters zonder hemd, handschoenen, sjaal, etc. liep. Mijn moeder heeft zo’n ‘dingetje’ met een hemd. Wanneer de r in de maand komt draagt ze een hemd. Ik moet er niet aan denken. Mij te benauwd haha.
Al moet ik nu wel bekennen dat het best frisjes in huis. Geen dakpannen, geen isolatie… brrr. Het gelukkig van korte duur.
Koukleum of niet, ik ben gek op mooie plaids/ dekens en vachtjes. Het liefst zo diervriendelijke mogelijk. Dus van een schaap dat ergens nog lekker door de wei huppelt.
Voor een gebreide plaid/ deken is dat natuurlijk niet zo lastig. De bollen wol op pootjes worden geknipt en geschoren en hun wol groeit weer aan. Vooral voor de mooie zware big knit dekens heb ik een zwak. Ik vind breien al best een dingetje, dus laat staan dat het met van die mega grote pennen of zelfs met de armen (!?) wordt gedaan. Ik ben een plaatjesdenker, dus zie mezelf dan als een soort mummie in de knoop zitten in zo’n grote bol wol… En onze kittens die mij vanaf een afstandje in de gaten houden, wachtend op dat ene moment om die bewegende kluwe wol aan te vallen. Zien jullie het ook al voor je? Blij dat er mensen zijn die dit soort prachtige dekens/ plaids maken.
Tegenwoordig zijn er ook schaapvriendelijke vachten/ vachtjes. Ook hiervan loopt de vorige eigenaar nog ergens te mekkeren. Ook deze wol wordt afgeknipt/ afgeschoren en wordt vervolgens gevilt. Een tijdrovende klus, want onder andere alle vuiligheid die in de wol is blijven steken moet eruit gehaald worden. Maar het resultaat mag er zijn.
Een lekker vachtje voor over een stoel, over de bank, op de grond, in een trog/ mand of waar je maar wil. En het staat nog mooi ook!
Hier in huis liggen ze overal en nergens en de grootste fans zijn de kittens. Ik weet nog dat Zus en Beer hier voor het eerst binnen kwamen. Ze waren een beetje geacclimatiseerd na hun trip van het gastgezin naar ons en binnen de kortste keren lagen ze in de hangstoel op een schaapje (vachtje). Zijn we ze kwijt? Dan hoeven we meestal niet ver te zoeken.
Mirjam is 37 jaar en woont sinds 2 jaar met haar man Edu (40) en dochters Noor (10) & Eva (8) in een boerderij uit 1929 in de
Achterhoek. De bedoeling is om alles, maar dan ook echt alles op te knappen. Edu en Mirjam aan grotendeels zelf aan de slag. Ze komen overigens niet uit de
Achterhoek. Mirjam is een Haagse en Edu een Brabander. Mirjam heeft dankzij haar vele verhuizingen (13 om precies te zijn) de nodige ervaring met het schuiven en inrichten van kamers. Er werden tekeningen gemaakt en later zelfs moodboards. Zo ook nu voor de boerderij, ze kan helemaal los gaan. Totdat er echt verbouwd gaat
worden kan ze niet stil zitten… De woonkamer ondergaat met enige regelmaat een metamorfose en ook de kamers van de meiden hebben al de
nodige veranderingen gehad. Naast haar liefde voor sporten en eten zit haar camera nog net niet aan haar hand vast geplakt. Zelf staat ze dan ook niet veel op
foto’s. Of zoals ze zelf zegt, ze blijft niet zo goed plakken. Foto’s van natuur, maar vooral producten en interieurs maakt ze graag. Dit alles zonder hulpmiddelen. Puur het product/ interieur en het daglicht. Veel van de producten die ze fotografeert zijn haar eigen gerestylede meubels. Want zeg nou zelf, een kast in een nieuw
jasje steken is toch hartstikke leuk?
